RTL-gezicht Lieke van Lexmond (33) heeft met een geblinddoekte reis naar de top van de Kilimanjaro een belangrijke levensles geleerd die ze aan haar zoontje Vik wil meegeven: doorzettingsvermogen. ,,Alles is mogelijk, als je er maar voor gaat”, zo lezen we op de website van het AD waarmee ze een interview had.
TV
Lieke verbaast zich soms. Dan onderschat ze weer welk beeld mensen van haar hebben. ,,Als ik zoals nu voor de opnames van Mijn leven in puin door heel Nederland cross, hoor ik mensen zeggen: ‘oh, je bent eigenlijk heel lief! Je bent heel normaal!’.”
Realiteit
Een lachje: ,,Mensen denken kennelijk dat ik de realiteit kwijt ben. Dat ik buiten de maatschappij sta omdat ik ‘van televisie’ ben. Maar dat is natuurlijk niet zo. Ik leef mijn leven net als zij, maak dezelfde lessen mee. Dat je bijvoorbeeld zo kwetsbaar wordt als je een kind krijgt. Dat je zoveel van iemand kunt houden. Ik dacht altijd dat ik door mijn neefjes al wel wist dat er een diepere laag liefde bestaat, maar nu begrijp ik het pas echt. En daardoor kan ik me beter invoelen in anderen. Ik weet nu dat we uiteindelijk allemaal liefde en erkenning willen.”
Verkeerd beeld
Zorgen om dat verkeerde beeld dat kijkers van haar hebben, heeft de RTL-presentatrice, die straks ook samen met Ruben Nicolai Idols voor haar rekening neemt, niet meer. ,,Ik hoef het niet meer zo nodig recht te zeggen. Die tijd is geweest. Zeker. Dan had ik de behoefte om te laten zien wat ik kan. Wie ik ben. Maar ik ben rustiger, ik kan het loslaten. Ik was 16 toen mijn carrière begon met een rol in Goudkust. Ik ben nu 33, ben vorig jaar moeder geworden en heb geleerd om dicht bij mezelf te blijven. Ik weet wie ik ben: dat is het belangrijkst.”
Misselijk
En dus pakte ze vol goede moed haar nieuwste, en vrij bizarre, presentatieklus op. Voor Blind naar de top, vanaf woensdag om 21:30 uur op RTL5, gingen Lieke met medepresentator Dennis Weening en zes blinde of zeer slechtziende mensen de Kilimanjaro beklimmen. 2 maanden geleden poogden ze in 5,5 dag de 5895 meter hoge Afrikaanse berg op te gaan. Een fysieke prestatie op zich, maar met een extra moeilijkheidsgraad voor Lieke en Dennis: zij werden, uit solidariteit met hun medereizigers, geblinddoekt.
Blinddoek
,,Ik stond niet helemaal achter het plan. Ik begreep dat je van die blinddoek compleet gedesoriënteerd en misselijk raakt. En wat zou het doen met je ogen als je na een periode van donkerte ineens weer in het licht kijkt? Daar is nooit onderzoek naar gedaan, dus misschien beschadigt het je ogen wel. Misschien was het wel onverantwoord. Ik hou van avontuur, maar dit was eng. Ik heb een kleintje thuis, een bezorgde man. Maar, en dat gaf de doorslag nadat ik het met Bas uitgebreid had besproken, dit is een once in a lifetime-ervaring.”
Levenslessen
En hoewel ze zelf de afgelopen jaren al veel had geleerd, kon ze nu weer een hoofdstuk toevoegen aan het boek van haar levenslessen. ,,Ik was echt verbaasd over mezelf. Hoeveel doorzettingsvermogen ik heb. Ik mocht de blinddoek afdoen als het niet meer ging. Maar ik kon helemaal niet opgeven. Ik liep daar met mensen die niet de luxe hebben om ineens te zien. Die wél doorgingen. Ik voelde me schuldig. Het was ook confronterend. Leven in het donker is echt verschrikkelijk. Ik ben zo visueel ingesteld. Ik denk alleen maar in beelden. Ik dacht: laat ik voor mijn reisgenoten de omgeving beschrijven als ik niet geblinddoekt ben. Maar wat zegt het iemand die vanaf de geboorte blind is als ik het heb over een blauwe lucht of een ananasachtige boom?”
Angstige momenten
Soms werd ze claustrofobisch van die bril. ,,Op een gegeven moment liepen we ’s nachts. Het voelde als min twintig. De hoogte sloeg toe, er was weinig zuurstof in de lucht. Degene die ons begeleidde zei: links, rechts, links, rechts, maar ik wist het niet meer. Ik wilde er af. Ik wilde in mijn vingers knippen en naar huis,” vertelt Lieke. Die angstige momenten ebden weg zodra in het kamp haar duisternisbril af mocht en ze op haar mobiel – ‘ik had nooit verwacht dat ik ontvangst had!’ – weer een lief berichtje of fotootje van kleine Vik kreeg. ,,Dat alles thuis goed ging, gaf rust.”
Ze was voor het eerst 10 dagen weg van haar zoontje. Vriend Bas kreeg hulp van zijn moeder, schoonouders en de oppas. ,,Ik zag er tegenop om zolang van hem weg te zijn, maar ik zie het ook als inspiratie voor Vik. Dat alles mogelijk is als je ervoor gaat. Dat het draait om doorzettingsvermogen. Dat is de belangrijkste les die ik heb getrokken. Ik heb zat mooie verhalen die ik hem de komende jaren kan vertellen.”
