Op reis gaan is een prettig vooruitzicht, want anders zou je daar niet zelf voor kiezen. Soms moet je ook op reis voor zaken, maar ook dan ga je een genieten van een nieuwe omgeving en nieuwe indrukken. Hoe dichterbij de geplande reis komt hoe meer stress er bij de meesten mensen toch om de hoek komt kijken. Met het vertrek als hoogste stresspunt. Je weet dus precies wanneer dat is en daar kun je naartoe werken, maar ook jaren lange ervaring en oefening, brengt geen verandering van stressvermindering te weeg. Hoe komt dat toch?
Woorden moeten echte daden worden
Vanochtend las ik in BN De Stem een blog van Derk Bolt, waarin hij zijn oplopende gevoel van stress naarmate het vertrek voor een reis dichterbij komt, probeert onder woorden te brengen. Hij vraagt zich inderdaad af waarom dit in de loop van de jaren niet minder zou kunnen worden.
Hij maakt lijstjes van alles wat nog gedaan moet worden, maar dat zijn woorden op papier, afspraken in een agenda. Maar daar begint het natuurlijk. Die woorden moeten worden omgezet worden in daden. Je moet écht je koffer gaan inpakken, je kleren strijken, en je werk afmaken of overdragen. Slechts enkele woorden op papier, maar het moet fysiek wel gebeuren.
En daar komt het probleem boven water. Wanneer je altijd denkt dat een dag wel 48 uur heeft en je daarin heel veel kunt doen, blijkt dat er een paar dagen voor vertrek toch nog zoveel op het lijstje niet weggevinkt is en dat onmogelijk in de nog resterende uren gedaan kan worden.
Er moet niets onverwachts gebeuren
Daar komt vaak ook nog bij, dat er altijd wel iets onverwachts gebeurt als je te snel dingen wilt doen, nog even wat boodschappen in de koelkast plaatsen en daar gaat een pak melk met jou aan de haal. Moet je weer gaan opruimen, daar zat je net op te wachten. Met nog minder tijd, bedenk je dan nog ineens iets wat je zou doen, maar nog vergeten was. De gedachte hieraan verslapt juist je concentratie, die je op het laatste moment zo hard kunt gebruiken.
Laatste punten van het to do lijstje afwerken. Je rent van hot naar her, van de ene computer naar de andere, en de snelheid wordt er niet beter op. Bedenken dat je iets nog moet doen, maar dat dan ook echt doen, die tweede stap kost veel meer tijd. Op zo’n moment moet er echt niets onverwachts meer gebeuren, want dat slaat de paniek toe.
Tijd is een vreemd fenomeen
De volgende ochtend is toch echt het vertrek aangebroken. Zodra hij buitenstaat en de voordeur achter zich heeft dichtgetrokken, dan flitsen er nog enkele zaken door zijn hoofd die hem ontschoten zijn. Nou, ja, dadelijk op Schiphol nog wat tijd. Maar tijd is een vreemd fenomeen. Een bedachte eeuwigheid is in een flits voorbij.
De reis moet nog beginnen en hij is al gesloopt. Terwijl hij in zijn vliegtuigstoel zit weg te dommelen, bedenkt hij steevast dat hij bij zijn volgende reis echt eerder gaat beginnen met het regelen van het vertrek. Zal dat ooit lukken?
Stress hoort bij vertrekken
Ik heb mijn grote twijfels dat het Derk ooit zal lukken. En dat geldt niet alleen voor Derk maar voor alle reizigers of mensen die op vakantie gaan. Berust erin, het hoort gewoon bij op reis gaan. Het hoort bij het vertrekken.
